عکس یادگاری من در عمارت خانه ی امینی (سرای امین)، واقع در خیابان باغسلطانی تربت حیدریه.
پنج شنبه، اول اردیبهشت 1401
این بنا از دوره ی قاجار بر جای مانده است و منزل مسکونی امین التجار، از بازرگانان سرشناس این شهرستان در آن عهد بوده است.
برای من به عنوان یک بازدید کننده ی عادی که خیلی اتفاقی و باعجله از آن مکان دیدن نمودم، حیاط باصفای خانه ی امینی با چشم انداز زیبای گچ بری های ایوانش از خصوصیات منحصر بفرد آن به شمار می رود؛ به خصوص که باوجود بهره مندی از گچ بری ها و سبک معماری عصر قاجار و نیز دیوارها و سنگفرش آجری کف بنا نه تنها فضای آن، خفه و تاریک و دلگیر نیست بلکه بوی خاک، بوی آب، بوی نمناک برگ های سبز کاج که با آسمان آبی و هوای پاک و تازه ی آنجا ترکیب می شود، حس طراوت و تازگی را در انسان بیدار می کند و هوس نشستن در زیر سایه های سرد درختان و نوشیدن یک فنجان چای داغ را برای او تداعی می نماید .
درباره ی اتاق ها و بخش مسکونی بنا نیز باید بگویم باتوجه به استقرار اداره ی میراث فرهنگی در منزل امینی، آن قسمت تبدیل به بخش اداری شده و حضور کارمندان در آنجا مانع از این شد که نتوانم با خیال راحت و آن گونه که دلم می خواهد از فضای داخلی اتاق ها بازدید کنم و دریابم آیا حس و حال باصفای حیاط و باغچه های گرداگرد آن در درون محیط خانه نیز موج می زند؟ نمی دانم. تنها درهای چوبی قهوه‌ای رنگ بود با پشتری های سفید که چشم هر بیننده ای را می نواخت.
با این حال، این حضور چند دقیقه ای و این اشتیاق وصف ناپذیر، مرا به این باور رساند که گاه مکان های قدیمی هم قادرند احساسات خاموش انسان را متبلور سازند و چه بسا ناگفته های بسیاری را با اهلش در میان گذارند.
به قلم: نسرین زبردست
اینستاگرام zebardastnasrin
